Kamelia

 Kamelia

Każdego roku w Vigo oraz w innych miastach hiszpańskiej prowincji Galicja organizowane są wystawy kamelii. Wydarzenia te prezentują nie tylko piękne kwiaty, ale również znaczki pocztowe, na których kamelie stanowią główny motyw.

Kamelia pochodzi z Azji, jednak jej uroda i symbolika zdobyły uznanie także w Europie. Najbardziej znaną odmianą na świecie – i także w Polsce – jest Camellia sinensis, czyli kamelia chińska, z której liści produkuje się popularną herbatę. Choć kwiaty herbaty rzadko pojawiają się na znaczkach pocztowych, to same krzewy często są przedstawiane przez poczty krajów produkujących herbatę, takich jak Indie czy Cejlon (Sri Lanka). Przykładowo, znaczek Indii (Yv. 193, 1965-75 r.) przedstawia zbiór herbaty.

Podobne motywy pojawiają się także na znaczkach Mozambiku (Yv. 812, 1981) oraz Rwandy (Yv. 973, 1980). Poczta Rwandy wielokrotnie ukazywała herbaciane krzewy.

 

Systematyka kamelii przedstawia się następująco:

• Rodzina: Theaceae
• Rodzaje: Gordonia, Laplacea, Stuartia, Schima, Franklinia, Pyrenaria, Yunnanea, Tutcheria
• Gatunki: m.in. Camellia sinensis (herbata), C. japonica, C. reticulata, C. saluanensis, C. pitardii, C. sasanqua, C. oleifera, C. tarokaja, C. hiemales, C. williansii, C. wabisuke, C. uraku, C. kissii, C. sativa oraz około 75 innych.

Wszystkie kamelie to krzewy lub małe drzewa o wiecznie zielonych, przeciwległych, błyszczących liściach. Za ojczyznę kamelii uważa się Chiny i Japonię, chociaż właściwie pochodzi ona z Bengalii – stamtąd w VI wieku n.e. trafiła do Chin. Europejczycy zetknęli się z kamelią, gdy odkrywali chińską prowincję Junan. W Chinach roślinie nadano wiele poetyckich nazw, takich jak „Miłość”, „Pomyślność” czy „Nowe Serce”. W Japonii kamelia znana jest jako tsubaki i stąd wywodzą się najpiękniejsze odmiany uprawiane na świecie, w tym słynna Camellia japonica. 

  

Kamelia japońska ma liczne odmiany, między innymi:

• yamanouchi – reprezentująca dziko rosnące gatunki na wyspach Honsiu i Okinawa,
• yukitsubaki – biała odmiana występująca na terenach, gdzie opady śniegu są częste,
• donckelaria – odmiana o czerwonych kwiatach,
  oraz m.in. orando-ko, sasanqua, cuspidata, maliflora, hemliales, oleifera, fraterna.

Poczta japońska ukazała kamelię trzykrotnie: dwukrotnie w 1961 roku (Yv. 666 i 675) oraz w 1980 roku (Yv. 1343). Herbata była prezentowana aż 44 razy na japońskich znaczkach. W Polsce natomiast, znaczek wydany w 1964 roku (Kat. Pop. nr 1403) przedstawia odmianę "Elegans" kamelii japońskiej. Dodatkowo, różne odmiany C. japonica zostały uhonorowane serią albańską wydaną w 1972 roku (Yv. 1362–68). Znaczek Wietnamu z 1964 roku (Yv. 368) przedstawia natomiast kamelię amplexicaulis Pitard.

Do Europy kamelia trafiła z Portugalii, gdzie została przywieziona z Azji przez portugalskich podróżników. Inspirując wielu wybitnych pisarzy i poetów – takich jak Emilia Pardo Bazán, Ramón del Valle-Inclán, Federico García Lorca, Eduardo Blanco Amor, Álvaro Cunqueiro, Álvaro Ruibal czy Filguceira Valverda – kamelia stała się symbolem piękna i subtelności, szczególnie obecnym w krajobrazie Galicji. Nic dziwnego, że od 1965 roku w Galicji odbywa się coroczna Międzynarodowa Wystawa Kamelii.

Choć w Polsce kamelia nie cieszy się taką popularnością jak róża, jej wizerunek pojawia się na polskich znaczkach pocztowych. Oprócz wspomnianego wcześniej znaczka z 1964 roku, kamelia zdobi również znaczek przedstawiający obraz Józefa Mehoffera pt. „Majowe słońce” (Kat. Pop. nr 1798).

  

Historia herbaty cejlońskiej

W 1867 roku James Taylor, szkocki plantator, założył pierwszą plantację herbaty w rejonie Kandy. Jego praca zapoczątkowała rozwój przemysłu herbacianego na wyspie, która wkrótce zyskała międzynarodową sławę dzięki wysokiej jakości liści herbacianych.

Setna rocznica obchodzona była w 1967 roku. To wydarzenie upamiętniało 100 lat od momentu założenia pierwszej plantacji herbaty na Cejlonie. Obchody te podkreślały znaczenie herbaty dla gospodarki wyspy oraz jej rolę na światowym rynku herbacianym.

Po wprowadzeniu herbaty przez Jamesa Taylora, plantacje szybko się rozrastały, a Cejlon stał się jednym z najważniejszych producentów herbaty na świecie. Herbatę cejlońską ceniono zarówno za jej smak, jak i aromat, co przyczyniło się do jej ogromnej popularności.

Brytyjczycy, mając na celu wykorzystanie zasobów regionu, sprowadzili na cejlońskie plantacje tamilskich pracowników z południowych Indii jako taniej siły roboczej.

W połowie XIX wieku, wraz z rozwojem plantacji herbaty, kauczuku oraz innych upraw, brytyjscy kolonizatorzy postanowili sprowadzić do Sri Lanki (wówczas Cejlonu) setki tysięcy Tamilów na zasadzie kontraktowej pracy. Ta forma migracji, choć nacechowana eksploatacją, miała również długofalowe skutki dla struktury demograficznej i kulturowej wyspy.

Jak widać, liczne znaczki pocztowe z wizerunkiem kamelii tworzą ciekawy zbiór, który zainteresuje zarówno miłośników kwiatów, jak i filatelistów. Zbiór ten opowiada historię przybycia kamelii do Europy, prezentuje jej liczne odmiany, plantacje herbaty oraz hołd złożony artystom, którzy inspirowali się tym niezwykłym kwiatem.

Na zakończenie warto wspomnieć, że kamelia (głównie Camellia japonica) jest również oficjalnym kwiatem stanu Alabama. Została ustanowiona symbolem stanu w 1959 roku, zastępując wcześniejszy symbol – nawłoć, która pełniła tę funkcję od 1927 roku.

Wydano przeszło 380 znaczków z kamelią i około 50 znaczków z herbatą.

Diego-Suarez in philately

© Andrew Philips

  In 1965, the Madagascar Post Office issued a series of stamps with the coats of arms of Malagasy cities. On one of them is the coat of arms of the city of Diego-Suarez. The history of this town is very interesting.

Coat of arms of Diego-Suarez

 Diego-Suarez, renamed Antsiranana in 1975, is a city in the far north of Madagascar. Antsiranana is the capital of the Diana region, with an estimated population of 115,000 in 2013.

 In December 1885, the Gulf of Diégo-Suarez and its environs became French territory. The first facilities were built in Cap Diégo (Cape Diego). The city then developed on the Antsiranana plateau. The bay is the largest in the world, after Rio de Janeiro, and one of the most beautiful in the world. The extreme north-west coast itself is divided into several rather unusual bays from Cap d'Ambre on the very tip of the island [1].

 

Diego-Suarez Bay

In the 1880s, the bay was of interest to France, who wanted it to become a coaling station for steamboats.

 After the First Franco-Madagascar War, Queen Ranavalona III signed a treaty on December 17, 1885 granting France a protectorate over the gulf and surrounding territory, as well as the islands of Nosy-Be and Sainte-Marie in Madagascar.

 According to the treaty of December 17, 1885, the French occupied the huge coveted bay with a circumference of 110 kilometers from Cap Miné to Nosy Kambero. The new colony is christened the "French Diego-Suarez Establishments" and its management is entrusted to Captain Caillet, who became the founder of the city of Diego-Suarez.

 

The Queen Ranavalona III, Yv. 1855, 2004r., overprint 2008r. Yv. 1896

 The first barracks were erected at Cap Diego, which housed the artillery directorate and the Colony's disciplinary company. Opposite are the administrative services, infantry and marine artillery. The first inhabitants of the new city were Creoles from Réunion, Mauritians coming directly from this island or from Toamasina and Mahajanga, and natives from the islands of Sainte-Marie, Nosy Be and Mayotte, which were already French possessions at that time. There are also many Makoa fleeing from their owners in Antankarana and Sakalava provinces. In 1886, the colony already had 2,500 inhabitants.

 Civilian Governor Ernest Froger [2] succeeded Captain Caillet in 1887. He was assisted by Marine Artillery Commander Rocard and Marine Lieutenant Colonel Juville. From 1888, he began reorganizing the French colonies in Madagascar.

 By decree of May 4, 1888, it connects the islands of Nosy Be and Sainte-Marie with the French plants of Diego-Suarez. This decision is followed by the possession of the islands of Nosy Faly and Nosy Mitsio "by the cession made by King Antankaran, Tsimiaro, in 1841". The ceremony takes place on site, respectively, in Nosy Faly, April 19, 1889, and in Nosy Mitsio, April 22, 1889. It is presided over by Froger, Civil Governor Diego-Suarez, in the presence of the King of Antankarana, Tsialana II, resident Prince of Nosy Faly , Ndrivotso and the commander of Nosy Be, Joseph François.[3]

 The decree of May 4, 1888 stated that:

“Article 1: The Island of Nossi-Be with its dependencies and the Territory of Diego-Suarez will henceforth form a single government, with its headquarters in Diégo-Suarez.

Article 2: The island of Sainte-Marie in Madagascar ceases to be dependent on the Government of Réunion and is annexed to the Government of Diégo-Suarez.[4]

 Hence, at that time, the inscription "Diego-Suarez et dependences" appears on the postage stamps, i.e. Diego-Suarez with the associated areas.

 Decree of January 28, 1896 of the Ministry of Colonies joins the Malagasy colonies of Diego-Suarez Nossi-Be and Sainte-Marie [5].

 The activity of the post office becomes more regular at this time: we can exchange letters and parcels with the metropolis. Franking letters becomes more "official". Indeed, at the end of 1890, the postal exemption for occupying troops was abolished: the colony had no stamps at that time. To solve this problem, Governor Froger decided by an ordinance of September 8, 1890, to issue postage stamps urgently:

 "At the request of the head of the Ministry of Interior and Administration. Due to the urgent need:

Article 1; - The printing of postal items of various values strictly necessary to ensure the operation of the Diego Suarez postal service will be ensured without delay.

 The sheets consisted of 56 stamps, 7 rows of 8 vignettes. Not all the printed values were used, because on October 10, 1890, the postage stamps ordered in Paris arrived, and all that remained was burned. Needless to say, these stamps, printed in a small number of copies, are valued by collectors and especially counterfeiters!

 

A makeshift post office from 1890

In a short time, from 1890 to 1894, 50 stamps were issued in the Diego-Suarez colony, plus 13 surcharge stamps. Initially, in 1890, postage stamps were in circulation, common to all French colonies, but with a new denomination overprint. In 1891, the name of the colony was printed on the stamps: "Diego-Suarez". In addition, in the years 1890-1891, postage stamps with original drawings were printed by the local printing house. The stamps also had the inscriptions in French: "République Française" ("French Republic") and "Postes" ("Post Office"). In addition, the original stamps bear the inscription: "Diego Suarez et Dependances" ("Diego Suarez and dependencies")

 After the inclusion of Diego Suarez in Madagascar, stamps of the latter began to be used on its territory (since 1898).[6]

   1890 Basic stamps "French Colonies" with manually stamped denominations:

 

 

 

1891 inscription Diego Suárez

  

 

1891 Basic stamps "French colonies" overprinted 1891 Diego Suarez

 

    

1892 "French Colonies" principal stamps overprinted "DIÉGO-SUAREZ" (values 1,2,4,5,10,15,20,25,30,35,75 cents and 1 franc)

 

    

 1892 Inscription: "DIÈGO-SUAREZ ET DEPENDANCES" (values 1, 2, 4, 5, 10, 15, 20, 25, 30, 40, 50, 75 cents and 1 franc)

 

 

1894 Inscription: "DIÉGO-SUAREZ" (values 1,2,4,5, 10, 15, 20,25, 30, 40, 50, 75 cents and

1 franc)

 

  1891 surcharge stamps

 

  

 

1891 surcharge stamps of the French Colonies with the overprint "DIEGO_SUAREZ", denominations of 1, 2, 3, 4, 5, 10, 15, 20, 30, 60 cents and 1 franc.

 

        

 

Much earlier, in 1885, customs duty stamps were introduced for goods leaving the city of Diégo Suarez. At the end of the 19th century, the Customs Office marked the border of the European quarter and separated it from the "bushes". There are European and African women in the illustration. They were printed in 4 x 5c, 2 x 50c, 2 x 1F sheets. The inscription "octroi" (excise).

  

 

Customs makeshifts from 1885

  

Customs makeshifts from 1885

After 1973, the naval base of Diego-Suarez was taken over by the Malagasy army. The main base of the Malagasy navy is Antsiranana, which already served as the base of the colonial French navy. Naval detachments are also located in Nosy-Be, Mahajanga, Ile Sainte-Marie and in Fort-Dauphin.[7]

 

 

Fort-Dauphin

Eight ships are in service with the navy , including an old French EDIC-class amphibious assault ship, a tugboat, and seven patrol boats of various types [8].

Notes

---

[1]  Iss Heridiny, Histoire : Port et baie d'Antsiranana : Base navale et zone commerciale - (midi-madagasikara.mg), 10/07/2019

[2] Ernest Forger, b. April 4, 1848 - Saint Florent le Vieil (France), d. December 22, 1926 - Saint Brévin les Pins (France), Professor of History and Literature at the Naval School (1876-1885), Governor Diégo Suarez (1887), Professor of Philosophy [source: geneanet.org]

[3]Pela Ravaitera, 11/08/2023, Une nouvelle colonie française est née dans le Nord (lexpress.mg)

[4] Suzanne Reutt , Les premières années de Diego Suarez - 1888: Quel avenir pour Diego Suarez? (cyber-diego.com) , April 1, 2019

[5] Suzanne Reutt , Les premières années de Diego Suarez - 1895-1896 : Grandeur et décadence de Diego Suarez (cyber-diego.com) , 2019-10-15

[6]wikipedia History post office i post office morocco Diego - Suaresha — Wikipedia (wikipedia.org)

[7] https://en.wikipedia.org/wiki/Madagascar_Navy

[8]Maciej Szopa, Armies of the World: People's Armed Forces of Madagascar, November 11, 2022, https://defence24.pl/